Gouden Pad

Ben Shapiro, de conservatieve commentator en podcast-host, positioneert zichzelf als verdediger van “traditionele mannelijkheid” tegen een vermeende linkse aanval. Zijn retoriek—scherp, zelfverzekerd en vaak polariserend—verhult echter een gevaarlijke simplificatie van complexe genderdynamieken. Dit artikel ontleedt Shapiro’s argumenten, toont de contradicties in zijn logica en legt bloot hoe zijn ideologie schadelijke normen in stand houdt.

Hoe een conservatieve stem het debat over
mannelijkheid saboteert met halve waarheden

Shapiro’s Kernargument: “Toxic Masculinity is een Linkse Samenzwering”

Waarom zijn retoriek wetenschap en realiteit negeert

Ben Shapiro’s afwijzing van toxic masculinity is geen academische kritiek—het is een politieke strategie. In zijn artikel The ‘Toxic Masculinity’ Smear (National Review) schrijft hij:

“De term is bedacht om mannen hun natuurlijke rol als leiders en beschermers af te nemen.”

Deze bewering reduceert een complex sociaal fenomeen tot een karikatuur. Shapiro stelt dat het concept een bewuste aanval is op traditionele mannelijkheid, ontworpen om mannen te “vervrouwelijken” en hun autoriteit te ondermijnen. Maar wat zegt de wetenschap hierover?

De feiten die Shapiro negeert

1. Hypercompetitiviteit en geweld: Onderzoek toont aan dat mannen die zich sterk identificeren met traditionele masculiene normen (zoals dominantie en risicogedrag) vaker betrokken zijn bij geweld, zowel fysiek als verbaal. Shapiro bagatelliseert dit door te focussen op “natuurlijke leiderschap”, maar erkent niet dat toxiciteit ontstaat wanneer deze normen ongecontroleerd escaleren.
2. Emotionele onderdrukking: Volgens het National Institute of Mental Health (NIMH) leidt emotionele repressie bij mannen tot hogere risico’s op depressie, middelenmisbruik en zelfmoord. Toch bestempelt Shapiro kritiek hierop als “linkse psychobabble”.

De twee valkuilen in Shapiro’s logica

1. Monolithische mannelijkheid

Shapiro behandelt mannelijkheid als een statisch ideaal: stoïcijns, beschermend, heteronormatief. Hij erkent geen gradaties. In werkelijkheid is toxic masculinity geen afwijzing van mannelijkheid, maar van specifieke destructieve gedragingen.

• Voorbeeld: Shapiro verdedigt agressie als “natuurlijke mannelijke drift”, maar negeert hoe dit leidt tot seksueel geweld of intimidatie.

2. Slachtofferschap als wapen

Shapiro’s retoriek draait om omgekeerd slachtofferschap: hij frameert kritiek op toxisch gedrag als een aanval op mannen. Tijdens een debat over #MeToo verklaarde hij:

“Goede mannen leren van hun vaders om vrouwen te beschermen, niet te misbruiken.”

Deze uitspraak:

• Ontkent institutionele patronen: Seksueel geweld is geen kwestie van “slechte individuen”, maar van cultuur die dominantie viert.
• Vervaagt verantwoordelijkheid: Door “goede mannen” te idealiseren, ontwijkt Shapiro de vraag waarom zoveel “goede mannen” zwijgen over misbruik in hun kringen.

De hypocrisie van Shapiro’s “traditionele rolmodellen”

Shapiro predikt dat “afwezige vaders” de oorzaak zijn van maatschappelijke problemen, maar zijn oplossing—terugkeer naar traditionele gezinsstructuren—is simplistisch en discriminerend onderbouwd. In zijn National Review-artikel koppelt hij criminaliteit in zwarte gemeenschappen direct aan vaderloosheid, terwijl hij systemisch racisme en economische ongelijkheid negeert. Dit is geen analyse—het is een dogmatische herhaling van conservatieve clichés.

Case Study: Shapiro vs. Emotionele Intelligentie

Toen Jordan Peterson emotioneel werd tijdens een interview waarbij hij een Incel-icoon werd genoemd door Olivia Wilde, verdedigde Shapiro hem:
“Ze lachen hem uit omdat hij emoties toont—precies wat ‘toxische mannelijkheid’ zou verbieden!”
Ironisch genoeg bekritiseert Shapiro tegelijkertijd mannen die wel emotionele kwetsbaarheid omarmen, zoals veteranen met PTSS of vaders die ouderschapsverlof nemen. Zijn verdediging van Peterson is tactisch, niet oprecht: het draait om het framen van tegenstanders als hypocriet, niet om emotionele gezondheid te promoten.

Waarom Shapiro’s argument gevaarlijk is

Shapiro’s retoriek creëert een valse tegenstelling: of je bent een “traditionele man” of een “geëmancipeerde zwakkeling”. Dit:

• Legitimeert schadelijk gedrag: Door kritiek op toxiciteit af te doen als “aanval”, geeft hij mannen een vrijbrief om destructieve normen te handhaven.
• Blokkeert persoonlijke groei: Mannen die worstelen met eenzaamheid of depressie krijgen te horen dat hun lijden komt door “links”, niet door interne conflicten.

Het masker afrukken

Shapiro’s kernargument is geen verdediging van mannelijkheid—het is een projectie van angst voor verandering. Door mannen op te zadelen met een enge definitie van kracht, ontneemt hij hen de ruimte om heelheid te vinden.

Als toxic masculinity een verzinsel is, waarom sterven er dan jaarlijks duizenden mannen aan zelfmoord terwijl ze weigeren hulp te zoeken? Het antwoord ligt niet in politieke samenzweringen, maar in de realiteit die Shapiro weigert te erkennen.

De Shapiro-doctrine: Vaderschap, Leiderschap en Verantwoordelijkheidsontduiking

Waarom Shapiro’s traditionele visie op mannelijkheid tekortschiet

Ben Shapiro positioneert zichzelf als een pleitbezorger van traditionele gezinswaarden en mannelijkheid. Zijn oplossing voor wat hij “verweesde mannelijkheid” noemt, draait om het herstel van traditionele gezinsstructuren. Hij stelt: “Zonder vaders verliezen jongens hun moreel kompas.” Deze uitspraak lijkt logisch; vaders spelen onmiskenbaar een belangrijke rol in de opvoeding van kinderen. Maar bij nadere analyse blijkt dat Shapiro’s visie niet alleen simplistisch is, maar ook schadelijk. Hij negeert structurele factoren zoals armoede, systemische discriminatie en de druk van macho-cultuur—zelfs binnen intacte gezinnen.

De kern van Shapiro’s doctrine: Het patriarchale ideaal

Shapiro’s visie op vaderschap is geworteld in een patriarchaal model waarin de man wordt gezien als de leider, beschermer en morele gids van het gezin. Hij stelt dat het ontbreken van een vaderfiguur leidt tot moreel verval, criminaliteit en sociale chaos. Hoewel dit idee aantrekkelijk kan klinken voor mensen die hunkeren naar orde en traditie, is het gebaseerd op een verouderde en selectieve interpretatie van sociale dynamieken.

Wat Shapiro negeert: De bredere context

1. Armoede en economische ongelijkheid:
   Shapiro wijst vaak naar vaderloosheid in zwarte gemeenschappen als oorzaak van criminaliteit, maar hij negeert hoe systemisch discriminatie en economische uitsluiting deze problemen versterken. Onderzoek toont aan dat armoede een veel grotere voorspeller is van crimineel gedrag dan het al dan niet hebben van een vaderfiguur. Zijn analyse mist hierdoor nuance en versterkt schadelijke stereotypen.
2. Druk van macho-cultuur:
   Zelfs in gezinnen met aanwezige vaders kunnen destructieve normen zoals emotionele stoïcisme en agressie worden doorgegeven. Dit gebeurt wanneer vaders zelf gevangen zitten in toxische ideeën over mannelijkheid—een concept dat Shapiro weigert te erkennen.
3. Moderne gezinsdynamiek:
   Shapiro’s visie op vaderschap is sterk verouderd. Hij ziet de vader als primaire kostwinner en autoriteit, terwijl moderne gezinnen steeds vaker gedeelde verantwoordelijkheden omarmen. Deze gedeelde rollen bevorderen juist gezonde relaties en emotionele ontwikkeling bij kinderen.

Shapiro vs. #MeToo

Een voorbeeld van Shapiro’s beperkte kijk op mannelijkheid is zijn reactie op de #MeToo-beweging. Hij verklaarde:
“Goede mannen hoeven niet geleerd te worden geen verkrachters te zijn. Ze leren van hun vaders om vrouwen te beschermen.”

Hoewel deze uitspraak krachtig lijkt, bevat ze meerdere problematische aannames:

1. Ontkenning van institutionele patronen:
   Shapiro reduceert seksueel geweld tot een probleem van “slechte individuen” en negeert de bredere cultuur die seksuele dominantie normaliseert. Seksueel geweld is geen incident, maar een systemisch probleem dat diepgeworteld zit in machtsstructuren, zoals blijkt uit onderzoek naar genderrollen en machtsdynamieken binnen organisaties.
2. Hiërarchische genderrollen:
   Door mannen te positioneren als beschermers plaatst hij hen automatisch boven vrouwen, die gered moeten worden in plaats van gelijkwaardige partners te zijn. Dit versterkt ouderwetse genderrollen die schadelijk zijn voor beide geslachten.
3. Geen verantwoordelijkheid voor mannen:
   Shapiro verschuift de focus weg van mannen die zich schuldig maken aan grensoverschrijdend gedrag naar een algemene lofzang op “goede mannen”. Hierdoor wordt het moeilijk om echte verantwoordelijkheid te eisen voor schadelijk gedrag. Hoewel het belangrijk is om positieve voorbeelden te erkennen en te waarderen, mag dit niet dienen als een manier om de aandacht af te leiden van degenen die daadwerkelijk verantwoording moeten afleggen.

De hypocrisie in Shapiro’s retoriek

Hoewel Shapiro persoonlijke verantwoordelijkheid predikt, schuift hij tegelijkertijd schuld af op externe factoren zoals feminisme of progressieve politiek. Dit creëert een paradox: enerzijds roept hij mannen op om leiders te zijn, anderzijds geeft hij hen een vrijbrief om structurele problemen te negeren.

Voorbeeld: Het falen van traditionele waarden

Shapiro stelt dat de seksuele revolutie mannen heeft “vernietigd” door relaties te ontdoen van commitment en verantwoordelijkheid. Maar deze analyse mist nuance:

• De seksuele revolutie gaf mannen vrijheid om emotioneel open te zijn en traditionele rolpatronen los te laten.
• Zijn kritiek negeert hoe traditionele waarden zelf vaak leiden tot onderdrukking en emotionele isolatie bij mannen.

Waarom Shapiro’s doctrine schadelijk is

Shapiro’s visie op vaderschap en mannelijkheid lijkt misschien aantrekkelijk voor mannen die worstelen met onzekerheid over hun rol in een snel veranderende wereld. Maar zijn doctrine biedt geen echte oplossingen—alleen regressieve idealen die moderne uitdagingen niet aankunnen.

De gevaren:

1. Beperking van mannelijke identiteit:
   Door mannelijkheid strikt te definiëren als leiderschap en bescherming ontneemt Shapiro mannen de ruimte om andere aspecten van zichzelf te ontwikkelen, zoals empathie of creativiteit.
2. Uitsluiting van diverse mannelijkheden:
   Zijn doctrine laat geen ruimte voor mannen die afwijken van heteronormatieve of patriarchale normen, zoals homoseksuele mannen of stay-at-home vaders.
3. Versterking van toxische normen:
   Zijn nadruk op traditionele rollen legitimeert schadelijke gedragingen zoals emotionele repressie of agressie onder het mom van “natuurlijke mannelijkheid”.

Een gebroken kompas

Shapiro’s doctrine over vaderschap en mannelijkheid is geen oplossing voor verweesde mannelijkheid—het is een terugkeer naar beperkende idealen die meer kwaad dan goed doen. In plaats van mannen aan te moedigen hun volledige potentieel te benutten, beperkt hij hen tot rollen die niet langer passen bij de moderne wereld.

De Hiërarchie van Shapiro’s Mannelijkheid

Hoe een conservatieve visie uitsluiting en ongelijkheid legitimeert

Uit Ben Shapiro’s geschriften en publieke uitspraken blijkt een impliciete hiërarchie van mannelijkheid. Deze hiërarchie, gebaseerd op traditionele waarden en genderrollen, plaatst bepaalde groepen boven anderen en versterkt een wereldbeeld waarin heteronormatieve mannelijkheid wordt verheven tot het ideaal. Dit is niet alleen problematisch vanwege de uitsluiting die het veroorzaakt, maar ook omdat het blind blijft voor de diversiteit en complexiteit van moderne mannelijkheid.

De hiërarchie volgens Shapiro

Shapiro’s opvattingen over mannelijkheid kunnen worden gerangschikt in een duidelijke piramide:

1. Traditionele mannen – Heteroseksuele mannen in conformistische relaties, geworteld in gezinsstructuren, religie en conservatieve waarden.
2. Vrouwen – Te beschermen en te leiden, maar niet gelijkwaardig aan mannen. Hun rol wordt vaak gereduceerd tot ondersteunend of afhankelijk.
3. “Bros” – Mannen die zich verliezen in macho-cultuur, gekenmerkt door oppervlakkigheid, seksuele verovering en gebrek aan verantwoordelijkheid.
4. LHBTQ+-gemeenschap – Volgens Shapiro ondermijnen zij “natuurlijke” genderrollen en gezinsstructuren.

Deze rangorde onthult een diepgewortelde ideologie waarin mannelijkheid wordt gedefinieerd door kracht, leiderschap en bescherming—waarden die exclusief worden toegeschreven aan heteroseksuele mannen in traditionele gezinnen. Andere vormen van mannelijkheid worden afgedaan als minderwaardig of schadelijk voor de samenleving.

Problemen met Shapiro’s hiërarchie

1. Legitimering van uitsluiting

Shapiro’s visie laat geen ruimte voor alternatieve vormen van mannelijkheid. Homoseksuele mannen, mannen die zorgtaken op zich nemen, of mannen die emotionele kwetsbaarheid tonen voldoen per definitie niet aan zijn ideaal. Dit leidt tot sociale uitsluiting en versterkt schadelijke stereotypen.

• Voorbeeld: In zijn artikel voor Newsweek stelt Shapiro dat alternatieve gezinsstructuren—zoals die van LHBTQ+-paren—onethisch zijn omdat ze “mannen zonder missie” achterlaten. Hiermee ontkent hij de waarde van diversiteit en inclusiviteit binnen moderne families.

2. Hiërarchische genderrollen

Shapiro positioneert vrouwen als afhankelijk van mannelijke bescherming, wat een hiërarchisch model creëert waarin vrouwen nooit gelijkwaardig kunnen zijn aan mannen. Dit versterkt patriarchale structuren die vrouwen beperken in hun autonomie.

• Voorbeeld: Hij stelt dat “goede mannen” hun zonen leren vrouwen te beschermen, maar negeert dat dit idee vrouwen reduceert tot passieve wezens die gered moeten worden.

3. Versterking van toxische normen

Door “bros” te bekritiseren als oppervlakkig en onverantwoordelijk, negeert Shapiro dat deze cultuur voortkomt uit dezelfde traditionele waarden die hij verdedigt—zoals agressie en seksuele dominantie als maatstaf voor mannelijkheid.

Shapiro’s Gevaarlijke Paradox

De tegenstrijdigheid tussen persoonlijke verantwoordelijkheid en externe schuld

Shapiro’s retoriek bevat een fundamentele tegenstrijdigheid: enerzijds predikt hij persoonlijke verantwoordelijkheid—mannen moeten hun leven op orde brengen—maar anderzijds schuift hij schuld af op externe factoren zoals feminisme of progressieve politiek voor mannelijke problemen zoals eenzaamheid of gebrek aan doel.

De paradox uitgelegd

1. Elevatie zonder verantwoordelijkheid

Shapiro verheft mannelijkheid tot het hoogste ideaal, maar weigert toxische mannen verantwoordelijk te houden voor de schade die deze normen veroorzaken. Hij stelt bijvoorbeeld dat de seksuele revolutie “mannen heeft vernietigd” door relaties te ontdoen van commitment. Tegelijkertijd negeert hij hoe deze revolutie mannen bevrijdde van traditionele druk om kostwinner te zijn of emoties te onderdrukken.

• Voorbeeld: Onderzoek toont aan dat traditionele rolpatronen vaak leiden tot mentale gezondheidsproblemen bij mannen, zoals depressie en zelfmoord. Shapiro erkent deze problemen niet als gevolg van toxische normen, maar wijt ze aan progressieve invloeden.

2. Schuldverschuiving naar feminisme

In plaats van mannen aan te moedigen om verantwoordelijkheid te nemen voor hun gedrag, wijst Shapiro naar feminisme als oorzaak van maatschappelijke problemen. Hij stelt bijvoorbeeld dat #MeToo “goede mannen” onterecht beschuldigt, terwijl het juist gaat om het aanpakken van systemisch seksueel geweld.

Waarom Shapiro’s visie faalt

Shapiro’s hiërarchie van mannelijkheid is geen verdediging van mannelijkheid—het is een poging om macht te behouden in een wereld die traditionele rollen ontgroeit. Zijn paradoxale retoriek verheft toxische mannen zonder hen verantwoordelijk te houden voor de schade die hun gedrag veroorzaakt.

Een reflectie

Vraag jezelf af: Welke aspecten van mijn mannelijkheid worden beperkt door traditie? Ware kracht ligt niet in het handhaven van een hiërarchie, maar in het erkennen van diversiteit en het bouwen van gelijkwaardige relaties. Echt leiderschap vereist empathie, niet dominantie.

Reflecteer op je eigen definitie van mannelijkheid. Vraag jezelf af: Ben ik meer dan wat traditie mij vertelt? De toekomst vraagt om mannen die niet alleen sterk zijn, maar ook kwetsbaar durven zijn—niet omdat ze moeten beschermen, maar omdat ze willen verbinden.

Naar een Vrijere en Completere Mannelijkheid

Ben Shapiro’s visie op mannelijkheid is geen verdediging van kracht, maar een beperking van mogelijkheden. Door mannen te reduceren tot traditionele rollen zoals beschermer, patriarch en strijder, ontneemt hij hen de vrijheid om hun volledige potentieel te ontdekken. Dit soort retoriek versterkt een hiërarchisch systeem dat niet alleen vrouwen en gemarginaliseerde groepen uitsluit, maar ook mannen zelf gevangen houdt in een beklemmend keurslijf van verwachtingen. Het patriarchaat is geen probleem dat slechts één groep treft—het beperkt ons allemaal.

Voor mannen is deze dynamiek vaak extra complex. In een tijd waarin ‘toxic masculinity’ regelmatig wordt aangeklaagd, voelen zij zich vaak collectief veroordeeld—niet om hun individuele daden, maar simpelweg om hun geslacht. Dit gevoel van onrechtvaardigheid leidt tot defensiviteit en vervreemding van bewegingen die juist bedoeld zijn om iedereen te bevrijden van schadelijke sociale structuren. Het gevolg? Een generatie mannen die zich ongehoord voelt en zich terugtrekt in conservatieve bubbels waar progressieve verandering wordt afgewezen.

Maar echte verandering komt niet voort uit schuld of schaamte; het ontstaat door begrip en samenwerking. Mannen moeten worden uitgenodigd om actief deel te nemen aan de oplossing, niet worden weggezet als het probleem. Dit vraagt om een benadering die ruimte biedt voor kwetsbaarheid, empathie en het doorbreken van traditionele rolpatronen—eigenschappen die Shapiro’s visie consequent negeert.

Tegelijkertijd willen we wel onderstrepen dat er in discussies over grensoverschrijdend gedrag vaak te veel met de schuldvinger wordt gewezen, wat polariserend kan werken. Het continu aanwijzen van schuldigen zonder ruimte voor dialoog of herstel, of überhaupt herstel niet erkennen, kan leiden tot een situatie waarin alle bruggen worden verbrand. En zonder die bruggen is het onmogelijk om verandering te eisen of een constructieve weg vooruit te vinden. Het aanpakken van schadelijk gedrag vraagt niet alleen om verantwoordelijkheid, maar ook om een omgeving waarin mensen kunnen leren, groeien en bijdragen aan een cultuurverandering.
Ja, zelfs degenen die fouten hebben gemaakt in het verleden en dit proberen te veranderen kunnen bijdragen aan de cultuurverandering, sterker nog: zij zijn juist de katalysatoren die nodig zijn voor de verandering.

“Een echte leider hoeft geen vijanden te maken om zich sterk te voelen—maar degenen die hem haten, onthullen hun eigen zwakte door kracht te verwarren met conflict.”

Laat deze gedachte je inspireren om je eigen visie op mannelijkheid opnieuw vorm te geven, zelfs als dat weerstand oproept. Verandering, vooral wanneer het het goede en het rechtvaardige propageert, zal onvermijdelijk vijanden maken. Sommigen zullen zich bedreigd voelen omdat ze vastzitten in ouderwetse patronen die hen een vals gevoel van zekerheid bieden. Ze zien jouw poging tot verbinding en groei als een aanval op hun wereldbeeld, omdat ze kracht nog steeds gelijkstellen aan controle en conflict.

Maar ware mannelijkheid vraagt moed—de moed om die weerstand te trotseren en je eigen pad te kiezen. Het gaat niet om het breken van anderen, maar om het doorbreken van beperkingen. Het is de kunst om je kracht te gebruiken om bruggen te bouwen in plaats van muren op te trekken. Samen kunnen we werken aan een wereld waarin mannelijkheid niet wordt gedefinieerd door traditie of angst voor verandering, maar door vrijheid, samenwerking en de bereidheid om nieuwe mogelijkheden te creëren voor iedereen.