TW: (seksuele) mishandeling en geweld, religieus fanatisme, extreem rechts gedachtegoed, suïcide, middelenmisbruik, verkrachting

Yor, introductie

Normaliter schrijf ik over maatschappelijke zaken en over mentaal welzijn, maar waar komt dit vandaan en waarom zet ik mij zo in voor mannelijk mentaal welzijn en positieve masculiniteit? Het heeft te maken met wat ik allemaal heb meegemaakt in mijn leven en dat ik anderen wil behoeden om hetzelfde duistere pad te bewandelen wat ik heb gedaan. Al is het maar één iemand die ik daar uit kan halen, dan is de missie die ik mijzelf heb gesteld al geslaagd. Dit is misschien wel een van de moeilijkste stukken die ik heb geschreven of ooit zal schrijven. Ik ben mij bewust van wat hier in staat extreem aanstootgevend kan zijn, shockerend of zelfs triggerend. Mocht je naar aanleiding hiervan met mij in contact komen, dit kan en daar sta ik voor open.

Jeugd

Geboren op de Veluwe, opgegroeid in een middelgrote stad, was ik onderdeel van het meest gestandaardiseerde gezin wat je je kan voorstellen: vader, moeder, zoon en dochter. Redelijk ouderwets qua huishouden, vader werkt zo’n 40-60 uur per week, moeder doet huishouden en werkt bijna niet buitenshuis. Hierdoor heeft zij de volledige opvoeding in handen, tezamen met het feit dat de vaderfiguur zich niet bemoeit met de opvoeding.

Van de buitenkant lijkt het een vrij normaal gezin met een meer dan modaal inkomen, geen tekort aan voedsel of schone kleding. Kinderen gaan gewoon naar school, muziekles, zwemles en andere buitenschoolse activiteiten die worden aangeraden. Dit was ook alles wat er extern zichtbaar was. Binnenshuis was het een ander verhaal, de moeder is vermoedelijk mentaal instabiel. Door het weigeren van therapeutische of psychologische hulp te zoeken is er geen officiële diagnose beschikbaar, maar na gesprekken over mijn moeder, met meerdere GGZ-hulpverleners lijkt NPS het meest voor de hand liggend.

Naast de typische kenmerken van deze cluster B persoonlijkheidsstoornis, was het ook dagelijkse koek om te horen dat ik zondig was, een kind van de Duivel was en dat ik maar beter niet geboren had moeten worden. Daarnaast werd er al vroeg ingewreven dat iedereen met een andere huidskleur dan wit gevaarlijk zou zijn en dat alleen het witte ras zou moeten overleven. Ook alles en iedereen van de LGBTQIA+ gemeenschap was fout, zondig en moest uitgeroeid worden tegen elke prijs. Want alleen zo kon je god eren.

Ook was zij niet vies van een goede klap om de oren als ik in haar ogen iets deed wat haar niet zinde. Soms kon alleen mijn aanwezigheid haar al genoeg irriteren om objecten naar mij toe te werpen. Dit heeft zij vaak alleen gedaan wanneer de vader niet aanwezig was, aangezien zijn agressieve manier van emoties uiten zelfs haar lieten sidderen.

In dit alles had ik ook nog een zusje, op haar werd geen hand gelegd. Zij was het zogenaamde gouden kind en ik het zwarte schaap.

Ik ga niet in op hoe zij mishandelde, maar de emotionele, psychologische en fysieke impact is nog steeds duidelijk. Dit pak ik op in therapie en als ik alles hiervan zou moeten opschrijven, dan wordt dit zo’n lang verhaal dat het onleesbaar wordt.

Tiener/twintiger jaren

Qua lagere en middelbare school deed ik het goed met leren, dit kwam ook doordat ik met rust werd gelaten als ik aan het leren was voor wat dan ook. Staren naar een lesboek was ook genoeg om haar te foppen en mij met rust te laten. Op de middelbare had ik gelukkig een goede vriendengroep en bleef ik daar ook graag na schooltijd hangen om maar zoveel mogelijk uit huis te zijn. Dit werkte helaas niet altijd even goed, maar ik ben maar wat blij dat er toentertijd geen smartphones met GPS bestonden. Anders had zij mij getraceerd via een app en was ik vaak het haasje geweest.

Qua vervolg studies heb ik niets afgemaakt doordat ik toen al worstelde met mijn mentale gezondheid en in contact kwam met niet zulke frisse groepen.

Niet zo fris? Wel extreem rechts om eerlijk te zijn, niet heel verwonderlijk als je nagaat dat ik al vanaf jongs af aan dezelfde denkbeelden als deze groepen heb meegekregen. Ik heb daar een poos in meegedraaid en werd steeds verder de fuik ingezogen doordat ik werd gezien, naar geluisterd en gerespecteerd. In ieder geval, ik dacht dat het zo was. Het was niets meer dan een tactiek om je binnenboord te houden en je het gevoel te geven dat je in de groep hoorde. Het zat mij al niet echt lekker en door een aantal goede mensen die het gesprek met mij aangingen heb ik mij langzaam los kunnen weken. Ik ben in die tijd overigens vaak betrokken geweest bij vechtpartijen en heb de nodige messteken gehad. Gelukkig verder niks aan over gehouden, maar het had verkeerd kunnen aflopen.

Langzaamaan verwijderde ik mij van deze extreme elementen en begon mij meer te richten op bijvoorbeeld motorrijden, dingen voor mijzelf doen en hopelijk de juiste mensen te vinden. Dit ging ook niet zoals gewenst. Meerdere relaties en flings gehad in die tijd, de een soms nog rampzaliger dan de ander.

Het volgende gedeelte is los gezet om lezers de mogelijkheid te geven om hier voorbij te scrollen of te stoppen met lezen, mocht dit gewenst zijn.

TW: seksueel overschrijdend gedrag, verkrachting, suïcide en geweld

Tijdens mijn jaren ben ik behoorlijk actief geweest op seksueel vlak, veel wisselende contacten, fwb’s en ga zo maar door. Ik denk dat dat komt vanuit het terug willen pakken van de controle.

Op mijn vijftiende/zestiende stond ik bijvoorbeeld op de bus te wachten om naar een festival te gaan, gekleed in een kilt en nergens om vragend, greep een vrouw van rond de 40/50 mij in m’n kruis om te controleren of ik de kilt wel op de juiste manier droeg.

Een aantal jaren later zat ik in een slechte periode en nam ik voor het eerst afstand van degenen die ik m’n ouders moest noemen en verbleef bij een toenmalige partner. Die relatie was niet echt heel goed, maar ik had op dat moment geen andere keuze. Tijdens de nacht terwijl ik sliep werd ik langzaam wakker met een vreemd gevoel. Zij bleek bovenop mij te zitten en mij te berijden tijdens mijn slaap. Ze wou zwanger worden om mij aan haar te binden door middel van een kind. Ja, je kan gewoon een erectie hebben, ja je kan gewoon een orgasme hebben, dit is mogelijk als lichamelijke reactie op gevaarlijke situaties. Nadat dit is gebeurt heb ik een aantal maanden rondgezworven en geslapen in m’n auto, ik voelde mij nergens meer veilig. Wegens geldgebrek en een constante bombardement van appjes en dergelijke vanuit de bloedfamilie, ben ik uiteindelijk weer teruggekeerd.

Voordat ik dat deed, sliep ik soms nog wel eens bij fwb’s. Bij een van hun werd er tijdens de seks een breinaald in m’n schouder geramd. Ja, als reactie op wat er gebeurt was sloeg ik door op seksueel gebied om maar de controle te voelen en te krijgen. Vrouwen, mannen, tussenin, er buiten, links, rechts, meerdere tegelijkertijd, I’ve done it. Op moment van schrijven vraag ik mij af of ik niet over de schreef ben gegaan bij mensen in die spiraal van controle terugpakken en opbouwende woede.

Tussen de verkrachting en de zwerfperiode zat ik ook een poos zwaar aan de alcohol, tijdens een van de drinkperiodes zat ik zo diep in de put dat de enige uitweg de dood leek te zijn. Dus op 5 december deed ik mijn eerste suïcide poging. Deze is mislukt omdat iemand het had opgemerkt en op de deur bleef rammen en aanbellen. Ik met mijn zatte kop deed open en werd naar buiten getrokken. Hoe ik het probeerde? Vergassing met de uitlaatgassen van m’n motor.

Na terugkeer naar het ouderlijk huis bleef de barrage van emotionele en psychische mishandeling ook voortduren, eerst weer binnenhalen met zoete en lieve berichten, daarna weer keihard de grond inboren. Gaslighting heet dat. Op een gegeven moment trok ik dat ook niet meer en verdween toen richting een bos om nogmaals te proberen een eind er aan te maken. Poging twee, de tak brak.

”Zelfs dat kun je niet voor elkaar krijgen.” – Baarloeder

K, een nieuw begin? Of toch het einde?

Een poos later, ongeveer een jaar of twee na mijn terugkeer naar de bloedfamilie kwam ik K tegen via Tinder, toen Tinder nog leuk was en niet een ordinaire cashgrab. We hadden een goede energie met elkaar en ze was compleet anders dan ik gewend was van mensen. Open, eerlijk, positief en ondersteunend. We spraken al snel af en het was vanaf het eerste moment dikke mik tussen ons. Na een poosje daten zei ik in een dronken bui dat ik van haar hield en kwamen we in een relatie terecht.

Op een dag nam ik haar mee naar het ouderlijk huis om iets op te halen, ik dacht dat m’n ouders niet thuis zouden zijn, maar dat waren ze wel. Dit was de eerste ontmoeting van K met m’n ouders en zusje. In die paar uurtjes is ze een pot genoemd, haar verteld dat ze niet moest verwachten dat ze überhaupt welkom zou zijn, over m’n (voor hun bekende) laatste ex werd gezegd:

”Als die vieze Jood op de stoep zou liggen, zou ik over haar heen rijden en mijn auto in de achteruit zetten om nog een keer over dat ding heen te rijden om zeker te weten dat ze dood zou zijn.”

Goeie eerste kennismaking, niet lang daarna hielp K mij met woonruimte te zoeken en ondersteunde ze mij in het plan om het contact volledig te verbreken. Ik werd volledig geaccepteerd door haar familie en zij toonden mij ook hoe een gezonde familie werkte. Het enige wat ik echt mistte was een man-figuur om ook die kant te zien, maar dat was niet meer mogelijk en die er origineel was, was ook niet om over naar huis te schrijven.

Op een gegeven moment zat ik een poos rustig in m’n huisje, alles leek redelijk oké te gaan. Helaas had baarloeder op een gegeven moment mijn adresgegevens te pakken gekregen en begon zij weer met kaarten en pakketjes te sturen naar mijn plek. Ik werd steeds meer paranoïde en viel voor de eerste keer uit van werk. Na het zoveelste pakketje en tijdens een paar daagjes bij K logeren in haar huis, kwam ik erachter dat baarloeder op Moederdag naar mijn woning was gereden om mij te bezoeken. Op dat moment besloot K dat ik bij haar in moest trekken en al mijn gegevens op verborgen moest gaan zetten. Ik trok bij haar in en met behulp van K begon ik ook aan therapie, dit was een voorwaarde vanuit haar om mijn steeds meer paranoïde wordende gedachtes en issues aan te pakken. Ook begon ik in die tijd steeds meer void-gedachten te krijgen, psychosomatische klachten en last van visuele en auditieve hallucinaties.

Met tussenperiodes van prima en gezond gedrag, werd ik ook steeds agressiever, meer paranoïde en bozer op voor anderen niet te waarnemen zaken. ’s Nachts zwierf ik vaak rond door de stad waar we woonden, weglopend van wat er gebeurde en om K veilig te houden. Vaker moest ik binnenblijven van haar en barriceerde ze de deur omdat ik in die staat niet wist hoe deuren werkten. Uit pure frustratie en angst verstopte ik mij vaak in de badkamer of sneuvelde er spullen doordat ik het bijvoorbeeld kapot kneep of gooide naar een hallucinatie toe. De ruzies namen toe tussen ons, de ene keer was ik de starter, de andere keer zij. De situatie was ongezond en toxisch, maar toch niet uit elkaar, want we konden elkaar helpen, elkaar fiksen, we noemden het loyaliteit richting elkaar. Uiteindelijk besloten we ook tijdens de corona-periode om naar een ander appartement te verhuizen om iets meer ruimte te hebben en een frisse start te maken.

Het leek goed te gaan, maar was er op terugkijkend het begin van het einde.

Na nog geen jaar viel ik weer uit van werk, burn-out verschijnselen. Eigenlijk was het mijn mentale gezondheid die in een duikvlucht terecht kwam en dat uitte zich in een complete instorting van mijn psyche. Ik zocht naar hulp, maar mijn situatie was te complex voor meerdere instanties en ik werd door alle instanties waar ik hulp zocht afgewezen.

”Doe maar wat gevaarlijks, dan krijg je een gedwongen opname.” – Medewerker GGZ instantie.

Nog geen maand of twee later was het raak, die foto bij de post die je hiernaartoe leidde? Dat was een van de laatste foto’s van mij en K samen voordat de fatale dag aanbrak. Je ziet het misschien niet goed, maar ik was leeg van binnen, geen zin meer in het leven en compleet gebroken. Voor de buitenwereld leek alles koek en ei, leken we perfect voor elkaar. Binnenshuis was het alleen nog maar ruzie, scheldpartijen en koud tegenover elkaar zijn. Maar we konden beiden niet weg, dat huis, de spullen, alles hield ons geketend aan elkaar. Ik sliep in die periode op de bank, bij anderen of gewoon ergens, ik werd uit m’n huis verjaagt.

Op die dag, het was een dinsdag volgens mij, hadden we weer een week lange ruzie periode achter de rug. Ik had last van hallucinaties en void-gedachtes en kon de nare opmerkingen van K niet meer aan. Meerdere keren ben ik naar buiten gegaan om af te koelen en afleiding te zoeken in het park. Meerdere keren kwam ik terug naar huis om te zien of er te praten viel, maar ook om aan te geven dat ik het niet meer trok. In een emotionele staat van frustratie, verdriet en boosheid zei ik (te) kalm dat ik het niet meer aankon en afstand wou.

”Als je afstand wilt, daar is het balkon, negen verdiepingen afstand lijkt mij genoeg.” – K

Tussen alles wat zich al in mijn hoofd afspeelde, voelde ik iets knappen, ik voelde mijn volledige bewustzijn zich terugtrekken naar een plekje ergens achterin. Het laatste wat ik mij kan herinneren is dat K’s gezicht veranderde in dat van mijn moeder met een onmenselijke demonische grijns er op.

Volgens meerdere artsen hing ik al op de rand van een psychose en was dat het laatste duwtje wat nodig was om mij over de rand heen te krijgen.

Ik heb K aangevallen, zij wist ternauwernood te ontsnappen en heeft de politie weten in te schakelen. Met ongeveer 20 man sterk zijn ze mijn kant opgekomen, blijkbaar had ik het voor elkaar gekregen om het huis uit te komen en stond ik in de gang van het appartementencomplex, bewapend met een groot mes.

“Een vleesgeworden duivel, geen enkel teken van leven in zijn ogen en een van de meest enge ervaringen in mijn carrière.” – aanwezige agent die ik later nog gesproken had.

Ik was niet meer in staat om bevelen op te volgen en kwam dreigend op de aanwezige politiemacht af, meerdere tazers werden op mij afgeschoten en ik bleef minutenlang overeind staan, terwijl de stroom door mijn lijf heen trok. Ik werd getackeld door meerdere agenten en nog stond ik op met zes man bovenop mij. Ik probeerde mijn eigen nek open te halen met het mes wat ik nog steeds in mijn handen had. De gang zat onder het bloed, beschadigingen van de vechtpartij en strepen van de uniformen. Uiteindelijk kregen zij mij op de grond en voerden mij af.

“Ik wil niet dat hij opgesloten wordt, ik wil dat hij geholpen wordt!” – K bij de aangifte.

Uiteindelijk heeft het zeven maanden geduurd, zeven maanden heb ik doorgebracht in een penitiaire instelling. In deze periode verloor ik het laatste restje van identiteit wat ik nog had, mijn complete gevoel van tijd en de laatste resten van m’n gezonde verstand. K bleef wel elke twee weken langs komen en we belden iedere dag. Dit hield mij nog op de been, zonder dat? Dan was dit verhaal hier opgehouden. In die periode heb ik vechtpartijen meegemaakt, een aantal mede gedetineerden die suïcide probeerden te plegen en zo extreem veel menselijk lijden vanwege een (maatschappelijk) systeem wat niet geeft om de mentale gezondheid van mensen. Er wordt wel vaker geschreven over verwarde mannen, wel ruim 60/70% van de afdeling waar ik was, waren verwarde mannen geweest die nergens werden geholpen of gezien. In de PI heb ik ook mijn diagnoses gekregen.

Uiteindelijk kwam er een plek vrij in de kliniek waar ik nu nog in zit en werd ik daar naartoe verplaatst. Nog had ik contact met K en zij leek er blij mee te zijn, maar ongeveer twee weken nadat ik in de kliniek terecht kwam, verbrak zij al het contact zonder uitleg of een laatste gedag te zeggen.

Nu begrijp ik het wel, verwonder mij er nog steeds over dat ze niet eerder wegging, daar ben ik haar ook nog steeds dankbaar voor. Ben nog wel steeds een beetje boos op het feit dat ik niet weet wat er met mijn kat is gebeurt, is het beestje nog in leven of is hij al in de hal van Freyja? Dat is iets wat ik waarschijnlijk nooit zal weten, maar dat is oké. Ik hoop oprecht dat zij zich weer veilig voelt en het geluk kan vinden wat ze verdient, maar ik hoop ook dat zij psychologische hulp zoekt vanwege wat er is gebeurd en haar eigen mentale problemen.

Kliniek

Momenteel zit ik nog steeds in dezelfde kliniek, ik heb gewoon mijn vrijheden om te gaan en staan waar ik wil, binnen bepaalde tijden en ik moet even bellen wanneer ik aangekomen ben en weer vertrek. Therapieën gaan goed en zijn zo goed als afgerond, volgens de vele therapeuten en psychiaters ben ik een modelpatiënt en hebben ze goede hoop in dat ik de toekomst tegemoet kan gaan als een compleet vernieuwd persoon. Er wordt gezocht naar woonruimte, dat duurt helaas al best wel een poos en staat momenteel een hoop plannen en verdergaande opbouw in de weg.

Tijdens mijn verblijf hier ben ik weer in contact gekomen met een goede vriend, die bezoekt mij nu om de week en dat waardeer ik zeer. Ik heb contacten opgedaan bij de Heare Brotherhood, ook op Threads en een aantal andere platformen.

Na een klein poosje aankijken hoe de vibe tussen mij en een nieuw contact is, deel ik wel altijd open en eerlijk waar ik zit en wat er is gebeurd in een kortere variant dan deze saga-vertelling. Tot nu toe heb ik geen enkele negatieve reactie gehad, alleen maar liefde en positiviteit ontvangen. Van collega’s, vrienden en mensen op internet. Niemand heeft mij veroordeeld voor wat er in mijn verleden is gebeurt en allen zeggen ze dat ze zien dat ik een compleet ander persoon ben dan vroeger. Dat ze zien wat ik probeer te zijn en voor elkaar te krijgen met onder andere Gouden Pad. Dit is iets wat ik totaal niet had verwacht en wat mij iedere keer ook verbaast, ik ben er blij mee en ik voel mij daardoor ook gezien en gehoord. Maar nog snap ik het niet helemaal.

Toekomst

Wanneer ik uit de kliniek ben en weer op mijzelf woon, ben ik van plan om mijn normale werkzaamheden verder uit te breiden, maar ook om Gouden Pad naar een hoger niveau te tillen. Dit door bijvoorbeeld lezingen te doen, podcasts, mannencirkels en andere bijeenkomsten. Ook zal er een tatoeage komen met een constante reminder wat er gebeurd wanneer je verliest van de demonen in je hoofd. Ik zal weer stappen zetten in het leven en met alles wat ik heb te proberen anderen te behoeden voor het pad wat ik heb bewandeld. Ik zal altijd open en eerlijk zijn over mijn duisternis, ik zal altijd vertellen dat ik bijna iemands einde ben geweest. Ik heb mijzelf vergeven, maar ik zal nooit vergeten. Laat mij degene zijn die een ander behoed voor de fouten die ik heb gemaakt, laat mij mijn broeders hoeder zijn. Laat mij degene zijn die de storm trotseert en de doornenkroon van schaamte draagt met trots.

Ik ben geboren in haat, opgegroeid in haat en heb haat verspreid. Door een constante strijd met mijn hoofd heb ik meerdere malen bijna het gevecht verloren, maar iedere keer bleef ik opstaan en pakte weer mijn zwaard op. Ik ben door meerdere hellen heengegaan en heb teveel mensen verloren, maar ook verlaten wanneer dat nodig was. Ik weet dat de strijd nooit ophoudt en dat er een dag zal komen wanneer ik weer oog in oog zal staan met mijn verleden. Mijn verleden heeft mij misschien gevormd, maar mijn toekomst maak ik zelf. Ik ben niet Yorrick meer, niet 12089643, ik ben Yor.

Laat mijn saga anderen inspireren om hun balans in het leven te vinden, hun eigen Gouden Pad.